Bu mahallenin her yol ağzı, her köşe başı çocukluğummuş gibi.
Topladığım gazoz kapaklarını kırmızı kutumda biriktirdiğim zamanlardı. Akan burnumu sol koluma sildiğim zamanlar. Evimiz yokuşun başladığı yerden yürüyünce ilk soldaydı bence. Sonra o yokuşun çok daha aşağılardan başladığını fark ettim. Çatıya yağan karı, renginin yine kırmızı olduğunu düşündüğüm (iyi hatırlayamıyorum ama bence kırmızıydı) küreğimle aşağı atıyordum. Sadece bir fotoğraf karesi gibi geliyor aklıma. Pembe çay takımımla anneme çay servisi yaptığımı da yine bir fotoğraf karesi gibi hatırlayabiliyorum. O günlerde fazla derinden yediğim tırnağımın acısı şimdi bile geçerli ama... Bugün onca zaman sonra gittiğimde giremediğim sokağın eski hâlini göstermeyi çok isterdim. Değişen sadece ben değilim. Halamın, annemin elinden tutup gittiğim bakkalın kapısı bile başka artık. Fotoğraftaki bahçe de bizim değil. Hep önünden geçtiğim, eskiden tavukların volta attığı bu bahçe sadece 'hep önünden geçtiğim' bahçe. O kadar. Bu bahçenin önün